Waarom is het Nederlandse bankenlandschap zo eenzijdig?

Om die vraag te beantwoorden moeten we enigszins terug in de tijd. De tijd dat het Nederlandse  bankenlandschap nog overzichtelijk was, met aan de ene kant de ‘gewone’ banken en aan de andere kant de Postbank. U kent de reclame misschien nog wel; “Giroblauw past bij jou”.

De Postbank was een betaalfabriek, met een zeer efficiënt betalingsverkeer. De banken moesten om in de race te blijven, meedoen. Zij richtten toen de Bankgirocentrale op. Lange tijd hadden we dus twee grote verwerkingscentrales voor het betalingsverkeer in Nederland. Pas na lang talmen en afhouden, kwam het uiteindelijk tot een fusie van beide centrales. Dat heeft Nederland gezorgd voor een efficiënt en betrouwbaar betalingsverkeer.

De banken vergaten echter één ding; voldoende geld vragen voor dat betalingsverkeer. Want als het verzorgen ervan niets oplevert, moet je de winst halen uit andere zaken, bijvoorbeeld uit rentemarges.

Zo werden op grote schaal rentemarge-afdelingen opgezet, voor zowel consumenten als bedrijven. Toen ook dat verdienmodel lastig werd, kwamen de fusies. Om die reden hebben de grote drie Nederlandse banken 80% van de zakelijke markt in handen. In ons buurland Duitsland is dat nog geen 30%. Met als gevolg, weinig concurrentie, op zowel de hypotheekmarkt voor particulieren, als ook op het gebied van zakelijke financieringen.